ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΘΑ ΡΙΖΩΣΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ
ΕΝΑ «ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ»
Μια συνολική εικόνα που βγήκε από το αποτέλεσμα των εκλογών:
ΗΤΤΗΘΗΝΕ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ ως επιλογή
ΝΙΚΗΣΕ ΟΜΩΣ Ο ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΣ ΛΑΙΚΙΣΜΟΣ ως πρακτική
και χρόνος σύντομα θα δείξει τι σημαίνει η επιστροφή στη παροχολογία,
και στο κρατισμό που είναι η γενεσιουργός αιτία των ελλειμμάτων.
Αυτό μπορεί όμως να σημαίνει και κάτι ακόμα την……..
ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗΣ ΡΗΤΟΡΙΚΗΣ..
όταν σε κάποια στιγμή μπει εκ των πραγμάτων το ορθολογικό ερώτημα: πως θα τερματιστεί η λιτότητα ,ταυτόχρονα χωρίς τη παραγωγή ελλειμμάτων που αυτά σε τελική ανάλυση έφεραν την λιτότητα.
Μια πρώτη ανάγνωση στο μεταίχμιο από τον δεξιό στον αριστερό λαϊκισμό που προέκυψε από τις εκλογές είναι ότι, το κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών δεν μπόρεσε να περιορίσει την παρέμβασή του την έκταση του λαϊκίστικου φαινομένου προκειμένου να υπάρξει μια ισορροπία με το πραγματισμό για την αντιμετώπιση της συνεχόμενης ύφεσης και λιτότητας.
Το κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών μπήκε στη μάχη των Βουλευτικών εκλογών χωρίς ο κόσμος, τα στελέχη και οι εθελοντές που το πλαισίωσαν να προλάβουν να συζητήσουν και να συντονιστούν μεταξύ τους στον εκλογικό αγώνα .
Το ρίσκο ήταν μεγάλο, όχι μόνον από έλλειψη χρόνου για την αυτοοργάνωση, όπως εξελίχθηκε αλλά κυρίως έχοντας να αντιμετωπίσει την αναμενόμενη έχθρα των ΜΜΕ με ένα εναλλακτικό επικοινωνιακό σχέδιο και στρατηγική.
Στη σύντομη προεκλογική περίοδο αυτό το έλλειμμα ήταν καθοριστικό για το τελικό αποτέλεσμα παρά την πολύ καλή παρουσία του Προέδρου στην υπεράσπιση της Κυβέρνησης του 2009-11 και στη παρουσίαση της νέας διακήρυξης της 3ης του Γενάρη.
Το Κίνημα ως σύνολον, με αυτές τις προϋποθέσεις ήταν αδύνατον να δουλέψει συντεταγμένα και αποτελεσματικά στη διάδοση του μηνύματος και να αυξήσει τις επιδόσεις ώστε να γίνει εφικτός ο στόχος της εισόδου στη Βουλή.
Ωστόσο την επομένη των εκλογών έχοντας πλέον ως δεδομένο ένα ποσοστό στο 2,5% περίπου, μπορούν να μπουν κινηματικοί στόχοι.
Το ποσοστό αυτό μπορεί να φαίνεται μικρό για ένα κόμμα που περιορίζει τη δράση του στον αγώνα για την είσοδο στη Βουλή, είναι όμως πολύ σημαντικό για ένα Κίνημα που θέλει να αλλάξει ριζικά το σύστημα με όρους Συμμετοχικής Δημοκρατίας και ξεκινάει από τα κάτω στη κοινωνία. Αρκεί να συναντηθεί με τα κοινωνικά κινήματα.
Αυτό όμως που πρέπει να ξεκαθαριστεί από την αρχή με στόχο ένα ελπιδοφόρο μέλλον του Κινήματος είναι ότι, δεν μπορούμε να μιλάμε με όρους εξουσίας αλλά με όρους κινηματικούς, ιδεολογικούς και συμμετοχής στα επιμέρους κινήματα της κοινωνίας.
Η αυτοοργάνωση δεν αφορά ένα κόμμα εξουσίας αλλά ένα Κίνημα αξιών.
Έτσι είναι αναγκαία η επεξεργασία θέσεων και προγραμμάτων προς αυτή την κατεύθυνση ενώ είναι αναγκαία η θεώρηση του μετασχηματισμού της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και του εμπλουτισμού της με νέους θεσμούς αμεσότερης έκφρασης της Κοινωνίας.
Η πρόταση για το «δημοψήφισμα» από την Κυβέρνηση Παπανδρέου θα παραμείνει ένα ορόσημο στη πορεία όπως και άλλες θεσμικές μεταρρυθμίσεις για το κράτος διαφάνειας και κοινωνικού ελέγχου. Αλλά τώρα οφείλουμε να εμβαθύνουμε περισσότερο πάνω σε αυτά τα ζητήματα και τις προϋποθέσεις μιας μορφωτικής επανάστασης που χρειάζεται για την υπέρβαση του λαϊκισμού και την ενίσχυση του πολιτικού ορθολογισμού .
Βέβαια, χωρίς την άμεση προοπτική της εξουσίας, υπάρχει το μειονέκτημα ένα για μικρό κόμμα να μη μπορεί να καταστεί άμεσα πόλος έλξης για τους πολλούς, αλλά ταυτόχρονα αυτό μπορεί να γίνει και πλεονέκτημα καθώς, δεν έλκει και καριερίστες της εξουσίας που συνήθως διαβρώνουν ένα κίνημα αξιών.
Αντίθετα ένα τέτοιο κίνημα είναι δελεαστικό για αυτούς που πιστεύουν σε αξίες με ένα αυθεντικό πολιτικό υπόβαθρο και ιδεολογία.
Το άλλο μειονέκτημα ασφαλώς είναι ο αποκλεισμός από τα μαζικά μέσα επικοινωνίας και η έλλειψη χρηματοδότησης.
Αυτές οι δυσκολίες όμως έχουν και την θετική τους πλευρά και μπορούν να αντιμετωπιστούν όταν υπάρχουν κινήματα και στελέχη που ενσαρκώνουν το μήνυμα.
Αυτές οι δυσκολίες αναγκάζουν για μια νέα επινόηση της αυθεντικής πολιτικής και της προσήλωσης στη κοινωνική βάση. Όταν πραγματικά δεν υπάρχουν δεσμεύσεις
σπό αυτή την αφετηρία μπορεί να ξεκινήσει πράγματι ένα Κίνημα να τα αλλάξει όλα,.
Το 2004 που η κοινωνία έλεγε «Γιώργο άλλαξέ τα όλα» ήταν πολύ δύσκολο να γίνει κάτι τέτοιο γιατί θα έπρεπε τότε να αλλάξει (αν μπορούμε να το πούμε κάπως σχηματικά το 50% των μικρομεσαίων στελεχών και το 90% των πρωτοκλασάτων) που είχε απορροφήσει όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια το σύστημα και ιδιαίτερα το μιντιακό σύστημα. Δεν υπήρχαν με άλλα λόγια οι συνθήκες για μια τέτοια αλλαγή στη συνείδηση ούτε το ιστορικό μάθημα που πήραμε στη συνέχεια από την κρίση.
Ο δεδομένος ετεροπροσδιορισμός της επικοινωνιακής πολιτικής από τα media,τα εξωθεσμικά κέντρα και οι ολιγάρχες που κατέχουν τα ΜΜΕ, ήταν τελικά ο Δούρειος ίππος του συστήματος στα μεγάλα κόμματα εξουσίας.
Τώρα σιγά-σιγά κατανοούν οι πολλοί, ποιος υπαγορεύει την επικοινωνιακή πολιτική των κομμάτων και μέσω αυτής την υποταγή στις τράπεζες και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.
Ωστόσο. υπάρχει ακόμη η μεγάλη αυταπάτη ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί η λιτότητα με παροχές χωρίς την επιστροφή των ελλειμμάτων-μια λαϊκίστικη αυταπάτη που έκανε εν πολλοίς το ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ -Κυβέρνηση.
Στους επόμενους μήνες που θα αρχίσει αναπόφευκτα η κατάρρευση της αντιμνημονικής μυθολογίας και ρητορικής και στην αριστερή της πλέον εκδοχή, μπορεί να ανοίξει ο πολιτικός διάλογος από μια ορθολογική βάση.
Ας δούμε όμως ποιο όμως είναι το βαθύτερο πρόβλημα της ανακολουθίας μεταξύ λόγων και πολιτικής πρακτικής που θα αντιμετωπίσει άμεσα και ο ΣΥΡΙΖΑ παρά τις δηλωμένες προθέσεις του να εξυγιάνει το πεδίο των ΜΜΕ;
Η απάντηση είναι: η ίδια φύση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας που συνδυασμό με τη μιντιακή διαμεσολάβηση τα τελευταία 25 χρόνια στην Ελλάδα, απωθεί τον πολίτη από την πολιτική και κατά συνέπεια περιορίζει στο ελάχιστο στο πολιτικό διάλογο ανάμεσα στις ελίτ..
Η έλλειψη πολιτικού διαλόγου και συμμετοχής οδηγεί μοιραία σε έλλειμμα πολιτικής παιδείας, καταλήγοντας να μην μπορεί να κρίνει ορθολογικά ο πολίτης και να πέφτει στη παγίδα της χειραγώγησης από τα μέσα που εξυπηρετούν αποδεδειγμένα τα μεγάλα συμφέροντα.
Αντίφαση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας να παίρνει την δύναμη της ψήφου από τους πολλούς και να τη μεταβιβάζει στους λίγους ακυρώνει την αυθεντικότητα της πολιτικής.
Έτσι το σύστημα πρακτικά επιτρέπει άλλα να λέει κάποιο κόμμα προεκλογικά και άλλα να πράττει μετεκλογικά, χωρίς να ελέγχεται από το εκλογικό σώμα –παρά μόνον ύστερα από μια τετραετία αφήνοντας, μεγάλα περιθώρια για το σφετερισμό της εκπροσώπησης με πολλές σχετικές «κωλοτούμπες» που στην εποχή π.χ έγιναν και θα γίνουν με τη λεγόμενη αντιμνημονιακή πολιτική.
Η ροπή αυτή ενισχύεται και από την τάση που έχουν οι πολλοί να ψηφίζουν με βάση το ιδιοτελές συμφέρον, αδιαφορώντας, για τη κοινωνική δικαιοσύνη και την ιστορική αλήθεια.
Αυτές τις παρενέργειες και αντιφάσεις της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας προκαλούν το θεμελιώδες πρόβλημα που μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνον, με τη συμμετοχική δημοκρατία που μια της έκφραση μπορεί να είναι τα δημοψηφίσματα.
Αν εξετάσουμε ρεαλιστικά τα κριτήρια επιλογής στην ψήφο της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού θα δούμε ότι, δεν προέχει η κοινωνική δικαιοσύνη και η ιστορική αλήθεια αλλά η άμεση οικονομική ανταποδοτικότητα των υποσχέσεων από ένα κόμμα που έχει προοπτική εξουσίας.
Έτσι εμφανίζεται σήμερα ο μέσος πολίτης να μην ενδιαφέρεται για τα πραγματικά αίτια που προκάλεσαν την κρίση και τη λιτότητα αλλά απλώς να θέλει πίσω την προηγούμενη ζωή του. Να πάρει άμεσα αυξήσεις, να του χαρίσουν τα δάνειά του, να µην πληρώνει φόρους, να του διορίσουν το παιδί του στο Δηµόσιο. Αυτά θέλει, που τα είχε τόσες δεκαετίες εύκολα και άκοπα και του στέρησαν. Δεν τον ενδιαφέρει αν ένα μέρος από αυτά προέκυπταν από ένα πλασματικό εισόδημα και δημιουργούσαν ελλείμματα που τις συνέπειες θα πληρώσουν οι επόμενες γενιές.
Φυσικά τότε δεν το ένοιαζε το πλάτσικο που γινόταν από τα μεγάλα συμφέροντα, δεν έδινε σημασία, καθώς το κράτος έθιγαν όπως νόμιζε και όχι τη δική του τσέπη.
Για αυτό τώρα πρωτίστως Θέλει πίσω, αυτά που θεωρεί ότι τα στέρησαν η τρόικα, η Μέρκελ, οι τοκογλύφοι, οι κακοί ξένοι που µας ζηλεύουν, γιατί εμείς ζούµε αλέγκρα, ενώ εκείνοι οι µίζεροι, µε πρώτους και χειρότερους τους Γερµανούς, δεν ξέρουν τι θα πει ζωή, γλέντι, και ελληνική λεβεντιά. Θέλουν να µας πάρουν ενέχυρο τον ήλιο µας, τις παραλίες µας, τη θάλασσά µας. Μας επιβουλεύονται για αυτό θα τους βάλουμε να χορέψουν πεντοζάλη όπως λέει και Βαρουφάκης .
Αυτό είναι το προφίλ του λαϊκισμού που επένδυσαν ανεξαρτήτως πόσο το πιστεύουν τα κόμματα που συγκυβερνούν σήμερα, και πριν από αυτούς Σαμαράς ως αρχηγός της Ν.Δ. μέχρι να γίνει Πρωθυπουργός.
Τώρα όμως ήλθε ο καιρός αυτά που έλεγαν, θα πρέπει να τα κάνουν και στη πράξη. Θα το τολμήσουν; Ο Βαρουφάκης με το καλημέρα αλλάζει ρεπερτόριο και από πεντοζάλη το βλέπω να μας βάζει να ακούσουμε τον ύμνο της χαράς και της Ευρώπης.
συνεχίζεται
