Γράφει ο Σταύρος Μαραγκός
Γεωλόγος- Γεωπεριβαλλοντολόγος
Πολλά ακούγονται και γράφονται ακόμη περισσότερα για τον ρόλο των Μη Κερδοσκοπικών Οργανώσεων (Μ.Κ.Ο) και την προσφορά τους στην κοινωφελή εργασία. Εκμετάλλευση εργαζομένων, καταγγελίες συμβάσεων, καθυστέρηση πληρωμών.
Σίγουρα όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά αλλά νομίζω ότι εδώ έχουμε περάσει στο άλλο άκρο. Είναι λογικό λοιπόν με βάση τα δεδομένα της εποχής εργαζόμενοι των Μ.Κ.Ο να επιτίθενται στην ίδια Μ.Κ.Ο που τους προσέλαβε γιατί πιθανώς να καθυστερείται η πληρωμή του ;
Σπεύδω να απαντήσω στο παραπάνω ερώτημα λέγοντας ότι καλό θα ήταν όσοι επιτίθενται με καταγγελίες ή με άλλους τρόπους να ζυγίζουν τα δεδομένα πρώτα που έχουν δημιουργηθεί στην Ελλάδα και να αντιληφθούν ότι κάποια θέσφατα δυστυχώς άλλαξαν. Από τη στιγμή δε που τα δεδομένα δεν τα καθορίζει πια ο εκάστοτε εργοδότης(αυτό συμβαίνει παντού πλέον) τότε είναι δεν είναι δικαιολογημένη η μήνις κάποιων εργαζομένων. Μια βόλτα στον παραγωγικό κλάδο των επιχειρήσεων θα πείσει όλους τους οργισμένους εργαζομένους ότι δεν είναι οι μόνοι που δεν πληρώνονται στην ώρα τους. Φυσικά αυτό δεν νομιμοποιεί κανέναν στο να κάθεται άπραγος και να περιμένει αν και πότε θα του δώσουν τα δεδουλευμένα του. Ωστόσο μη γνωρίζοντας τα δεδομένα, τους φορείς που εμπλέκονται και φυσικά την γραφειοκρατία που χρειάζεται αλλά και τις διαδικασίες που πρέπει να τηρηθούν οι αντιδράσεις από δικαιολογημένες μετατρέπονται σε αφορισμούς δίχως στόχευση και τελικώς σε οργή, που δεν αποφέρει δυστυχώς ούτε επιτάχυνση των διαδικασιών, ούτε εντολές πληρωμής. Συνεπώς καλό θα ήταν όποιες κινήσεις γίνονται να μην απαντούν με μορφή βίας οποιασδήποτε μορφής γιατί απαντώνται δυστυχώς συνήθως με ατελέσφορα αποτελέσματα. Επιπροσθέτως εάν γίνονται συντονισμένες κινήσεις και συναντήσεις με τους αρμόδιους φορείς σε συνεχή και πολύ συχνή βάση αυτό είναι ένα μέτρο πίεσης το οποίο τις περισσότερες φορές αποδίδει παρόλο που καθίσταται χρονοβόρο και κουραστικό.
Σε επίρωση των παραπάνω, θα σας πω μόνο και θα το γνωρίζετε όλοι ότι οι Μ.Κ.Ο κάνουν μια προσπάθεια να προσλάβουν εργαζομένους στους οποίους δεν υπόσχονται απολύτως τίποτα πέραν μιας πεντάμηνης εργασίας και πλέον αποτελεί καθαρά και μόνο επιλογή του εργαζόμενου αν θα συνεχίσει ή όχι. Αποτελεί περισσότερο μια πολύ καλή προπόνηση και πρακτική εξάσκηση η πεντάμηνη αυτή σύμβαση παρά μια ευκαιρία για πιο μόνιμη εργασιακή σχέση και απασχόληση. Καλό θα ήταν όλοι μας να το δούμε έτσι και να αδράξουμε την ευκαιρία αυτή αντί να την διώχνουμε μακριά με ακατανόητες μεθόδους. ‘Όσον αφορά για την καθυστέρηση των πληρωμών που σαφώς και αποτελεί μείζον πρόβλημα τη στιγμή που κάποιοι αντιμετωπίζουν βιοποριστικά προβλήματα, σίγουρα η καταγγελία της σύμβασης θα τους δημιουργήσει μόνο ανεργία και νομικά έξοδα. Γιατί όταν πάμε σε μια πρακτική εξάσκηση και μας δίνουν 200ευρώ το μήνα ή και λιγότερα ή και καθόλου πηγαίνουμε καθημερινά και αδιαμαρτύρητα;
Συμπερασματικά η μια καλή λύση σε αυτό το μείζον θέμα θα ήταν μόνο οι συντονισμένες προσπάθειες μαζί με τον διαχειριστή του προγράμματος και η συλλογική προσπάθεια όλων των εργαζομένων οργισμένων και μη, μιας και είναι ο μόνος τρόπος να επιτευχθεί το συντομότερο δυνατό η πιο γρήγορη μισθοδοσία αλλά και η επιτάχυνση των διαδικασιών. Τέλος κάτι ιδιαίτερα αποτελεσματικό θα ήταν πάντοτε η άμεση επίσκεψη και όχι οι τηλεφωνικές συνομιλίες που καταλήγουν στα αζήτητα η σε κάποιο post–it που δεν επανέρχεται ποτέ στο προσκήνιο. Και μάλιστα η άμεση επίσκεψη όχι απαραίτητα σε υψηλά υφιστάμενα πρόσωπα αλλά συνήθως στον αρμόδιο υπάλληλο που έχει χρεωθεί την υπόθεση.
