Συνέντευξη της Χριστίνας Χαραλαμποπούλου, Διεθνολόγου,
στη Sitsa_K, Γραφίστρια
«Mας φτάνει να μιλήσουμε απλά
όπως πεινάει κανείς απλά
όπως αγαπάει
όπως πεθαίνουμε απλά.»Τάσος Λειβαδίτης
S_K.: Χριστίνα, είσαι Διεθνολόγος με ειδίκευση στο διεθνές δίκαιο, στις διεθνείς σχέσεις και στη διεθνή οικονομία. Έχεις την ευκαιρία να εργάζεσαι ως συντάκτρια και διαχειρίστρια περιεχομένου στην ηλεκτρονική εφημερίδα «Social Activism Αθηνών», όπου ήδη έχεις διανύσει τον τέταρτο μήνα του προγράμματος. Τι θεωρείς πως έχεις αποκομίσει από αυτή την εμπειρία και πώς σκέπτεσαι να την αξιοποιήσεις;
Χ. Χ.: Προερχόμενη από μία σχολή ως επί το πλείστον του θεωρητικού πεδίου, ήταν μία πολύ καλή ευκαιρία να περάσω από τη θεωρία στην πράξη. Ως συντάκτρια και ειδικά σε ένα ηλεκτρονικό έντυπο όπως η «Social Activism Αθηνών», που εστιάζει σε θέματα κοινωνικού περιεχομένου, ήρθα σε άμεση επαφή με τα κοινωνικά θέματα, ειδικά με τις ευπαθείς ομάδες. Αυτός ο άμεσος συγχρωτισμός με τα κοινωνικά προβλήματα ή φαινόμενα των ημερών μας, με προβλημάτισε περαιτέρω, ωθώντας με στην όσο το δυνατόν καλύτερη διατύπωσή τους απέναντι στο κοινό αλλά και στην αναζήτηση λύσεων προκειμένου να βελτιωθούν οι όροι ζωής των πολιτών.
S_K.: Με τι είδους θεματολογία ασχολήθηκες;
Χ. Χ.: Ασχολήθηκα με ευρεία θεματολογία: με δομές που αφορούν τις ευπαθείς ομάδες, με πρωτοβουλίες και δράσεις της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με πολιτιστικά δρώμενα, με αφιερώματα, ενώ το τελευταίο διάστημα έχω επικεντρωθεί στη θεματική «η διαδραστικότητα της παιδείας μέσω της τέχνης».
S_K.: Πώς νιώθεις ως ενεργό μέλος μιας ομάδας η οποία ασχολείται με ένα έργο ιδιαίτερο, εξαιτίας του ότι έχει να διαχειριστεί ζητήματα επικοινωνίας και χρηστικής ενημέρωσης;
Χ. Χ.: Είναι πράγματι μία δουλειά ιδιαίτερης υφής, εξαιτίας της άμεσης επαφής με το κοινό. Επιπλέον, είναι μία δουλειά που απαιτεί ομαδικότητα, συνεργασία, κατανόηση, διαφορετικά δεν έχει τα καλύτερα αποτελέσματα. Θεωρώ τον εαυτό μου πραγματικά τυχερό που ανήκω σε αυτή την ομάδα (συντακτών & τεχνικών) γιατί αισθάνομαι ότι διευρύνθηκαν οι ορίζοντές μου, μαθαίνοντας πολλά από τους συναδέλφους οι οποίοι είναι πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν και να σου δείξουν τα πράγματα υπό το δικό τους πρίσμα, κάτι το οποίο είναι ιδιαιτέρως δημιουργικό. Μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον.
S_K.: Πριν από αυτή την εργασία ήσουν άνεργη; Αν ναι, ένιωθες ταυτόχρονα και ανενεργή ή είχες κάποια δραστηριότητα; Νιώθεις αδικημένη από τις συνθήκες που επικρατούν στην Ελλάδα για τους πτυχιούχους και νέους επιστήμονες;
Χ. Χ.: Πριν από αυτήν την εργασία, ήμουν άνεργη 2 χρόνια. Η ψυχολογία που βιώνει ένας άνεργος είναι ιδιαίτερη. Ενώ βρίσκεσαι στην πιο δημιουργική στιγμή της ζωής σου, έτοιμος να προσφέρεις ό,τι καλύτερο έχεις, το μόνο που βλέπεις γύρω σου είναι κλειστές πόρτες. Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι πραγματικά τραγικό: παραίτηση από τη ζωή, με χειρότερη μορφή τις πολλές αυτοκτονίες είτε από απολυμένους είτε από χρόνια ανέργους οι οποίοι έχουν ωθηθεί στο περιθώριο, ενώ στην καλύτερη περίπτωση επιλέγεται ο δρόμος της ξενιτιάς προκειμένου να χτίσουν με κάποιον τρόπο τη ζωή τους. Η Ελλάδα πάσχει αυτή τη στιγμή από μία ακατάσχετη «αιμορραγία εγκεφάλων», αφού η πλειονότητα των καταρτισμένων νέων επιστημόνων της οδηγείται με συνοπτικές διαδικασίες στην έξοδο από τη χώρα, προκειμένου να έχει ένα καλύτερο αύριο.
S_K.: Υπάρχει μια άποψη που λέει ότι, η δική μας γενιά είναι μια χαμένη γενιά, μέσα στη μετριότητα του συστήματος, όπου κυριάρχησαν οι φούσκες στην οικονομία, η κλεπτοκρατία, η διαφθορά και εν πολλοίς η αναξιοκρατία. Πώς θα ήθελες να σχολιάσεις εσύ αυτή την εκτίμηση;
Χ. Χ.: Όλοι μας βιώνουμε το αδιέξοδο το οποίο έχει επέλθει, άλλοι λιγότερο και άλλοι, δυστυχώς, περισσότερο. Οι εικόνες, πλέον, μας στοιχειώνουν, άνθρωποι πεινάνε και «ψωνίζουν» από τους κάδους απορριμμάτων έξω από τα σουπερμάρκετ, άνθρωποι δεν έχουν στέγη για να κοιμηθούν, άνθρωποι κρυώνουν και πονάνε… Το χρήμα έχει αναχθεί σε απόλυτη αξία και ο άνθρωπος ξεχάστηκε. Ξεχάσαμε την απλότητα, όπως λέει και ο Τάσος Λειβαδίτης:
«Mας φτάνει να μιλήσουμε απλά
όπως πεινάει κανείς απλά
όπως αγαπάει
όπως πεθαίνουμε απλά.»
S_K.: Κρίνοντας τη δράση της εφημερίδας, νιώθεις απλά ως ειδική συντάκτρια στη θεματική σου ή θεωρείς ότι συμμετέχεις σε ένα έντυπο δημοσιογραφίας πολιτών, όπως αυτό τουλάχιστον παρουσιάστηκε τελευταία στην εκδήλωση στο ξενοδοχείο Hilton;
Χ. Χ.: Νομίζω ότι και τα δύο. Από τη μία πλευρά, μέσα από την τετράμηνη εμπειρία ως συντάκτρια, έχω αποκομίσει πάρα πολλά. Από την άλλη, είναι και κατά κάποιον τρόπο ένα έντυπο δημοσιογραφίας πολιτών, από την άποψη ότι έχω περισσότερο τη ματιά του απλού πολίτη παρά του επαγγελματία δημοσιογράφου, που ο δίαυλος επικοινωνίας που χρησιμοποιεί είναι κυρίως η τηλεόραση. Επιπλέον, το μέσο που μεταδίδουμε τη δουλειά μας στη «Social Activism Αθηνών» είναι τα social media, κυρίαρχο γνώρισμα της δημοσιογραφίας των πολιτών.