Συνέντευξη της Σοφίας Κόκκαλη, Πολιτικού Επιστήμονα,
στην Κατερίνα Νάκου, Δημοσιογράφο
Κ. Ν.: Είσαι Πολιτικός Επιστήμων, είχες την ευκαιρία να εργαστείς ως συντάκτης στην ηλεκτρονική εφημερίδα «Social Activism Αθηνών» και έχεις διανύσει τον τέταρτο μήνα του πεντάμηνου προγράμματος. Τι έχεις αποκομίσει από αυτή την εμπειρία και πώς σκέφτεσαι να την αξιοποιήσεις;
Σ. Κ.: Η πρώτη εργασιακή εμπειρία κάθε νέου έχει ιδιαίτερη σημασία στην επαγγελματική του καριέρα. Θεωρώ ότι η πρακτική στην ηλεκτρονική εφημερίδα «Social Activism Αθηνών», ήταν μια ευκαιρία να εξασκήσουμε και να δοκιμάσουμε στην πράξη τις γνώσεις που διαθέταμε καθώς και να έρθουμε σε επαφή με τη «δημοσιογραφία των πολιτών». Να εξετάσουμε ενδελεχώς τα κοινωνικά θέματα και να αναλύσουμε με διαφορετικές μεθόδους τις πληροφορίες που συλλέξαμε από τη ζωντανή έρευνα που πραγματοποιήθηκε από τις συντακτικές ομάδες. Σημειωτέον δε, ότι η επαφή με σημαντικούς φορείς του Δήμου Αθηναίων καθώς και της Περιφέρειας Αττικής μάς έφερε πιο κοντά με τη σκληρή πραγματικότητα, της πόλης που βρίσκεται σε παρακμή και κρίση και η οποία κατά καιρούς είχε αύρα αίγλης, της όμορφης Αθήνας.
Κ. Ν.: Ποια ήταν τα θέματα που ανέπτυξες και δημοσίευσες ως άρθρα;
Σ. Κ.: Συμμετείχα ενεργά, στη θεσμική συντακτική ομάδα της εφημερίδας «Social Activism Αθηνών». Διανύοντας τον τέταρτο μήνα της πρακτικής άσκησης ανέπτυξα θέματα κοινωνικού ακτιβισμού, κοινωνικής οικονομίας και έξυπνων πρακτικών. Ένα μεγάλο μέρος της εργασίας μου αφορούσε τη συστηματική προώθηση των ηλεκτρονικών μας εφημερίδων, «Social Activism Αθηνών» και «Οίκοpress».
Κ. Ν.: Πώς νιώθεις ως συμμέτοχη συντελεστής μιας ομάδας η οποία δεν έχει να κάνει απλά μια οποιαδήποτε δουλειά, αλλά έχει να διαχειριστεί ζητήματα επικοινωνίας και χρηστικής ενημέρωσης;
Σ. Κ.: Η συμμετοχή σε μια τέτοια ομάδα, από μόνη της, αποτελεί σημαντικό παράγοντα. Η εργασία μας είναι πολύτιμη, διότι δε χανόμαστε στο όλον, αποτελούμε τη λεγόμενη δύναμη της μάζας, έχοντας ομαδικό πνεύμα και θέληση να μεταδώσουμε τις γνώσεις που έκαστος διαθέτει από την επιστήμη του. Ωστόσο, έγκειται ένα σημαντικό ζήτημα όσον αφορά τα σύγχρονα κοινωνικά δρώμενα, το οποίο ονομάζεται… ανεργία! Η ανεργία μαστίζει τη νεολαία, ούσα ψυχοφθόρα. Αξίζει να αναφέρουμε ότι, η ανεργία εντείνεται με αυτές τις παροδικές μορφές απασχόλησης. Οφείλουμε δε, να είμαστε ευγνώμονες για την εργασία που διαθέτουμε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα πρέπει να παραιτηθούμε από την προσπάθεια να δημιουργήσουμε τις καλύτερες συνθήκες για το μέλλον και να είμαστε σε θέση και επαρκώς προετοιμασμένοι να αδράξουμε τις ευκαιρίες και τις νέες προοπτικές που γεννά η οικονομική κρίση. Είναι βολικό να σπαταλάμε το χρόνο μας καταδικάζοντας τα κακώς κείμενα, αποστασιοποιούμενοι από το πρόβλημα και άνευ ποιοτικής και ουσιώδους εσωτερικής αναζήτησης και ενασχόλησης. Οι άνθρωποι θα πρέπει να κατανοήσουν ότι, η ανάπτυξη της προσαρμοστικότητας εξομαλύνει τα προβλήματα και συμβάλλει στη μη προσωπική μας τελμάτωση. Ευκαιρίες υπάρχουν, αρκεί να χρησιμοποιήσουμε εύστοχα τα εφόδιά μας και να ενεργοποιηθούμε και να ενημερωθούμε. Να μάθουμε να ξεβολευόμαστε, ώστε και η δικιά μας η γενιά να μην αφήσει κατεστραμμένη κληρονομιά στα παιδιά που θα μας διαδεχθούν στις επιστήμες που υπηρετούμε.
Κ. Ν.: Νιώθεις αδικημένη από τις συνθήκες που υπάρχουν στην Ελλάδα για τους πτυχιούχους και νέους επιστήμονες;
Σ. Κ.: Αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός, ότι οι νέοι πτυχιούχοι στην Ελλάδα ωθούνται είτε στη μετανάστευση, ώστε να αναζητήσουν την τύχη τους στα «ξένα», είτε στο περιθώριο απασχολούμενοι σε καθετί άλλο παρά το επιστημονικό πεδίο που καταρτίστηκαν. Ανατρέχοντας χρονολογικά παρατηρούμε, μετανάστευση εργατών, ανθρώπων δίχως μόρφωση. Στο 2013 πια, η μετανάστευση δεν είναι εργατών αλλά «μυαλών», νέων πτυχιούχων που δέχονται τις συνέπειες ενός συστήματος που δεν είναι σε θέση να τους απορροφήσει και να τους προσφέρει αυτά που θα έπρεπε να παρέχονται στα πλαίσια ενός κράτους δικαίου – πρόνοιας. Η διασφάλιση της εργασίας αποτελεί νόμιμο, συνταγματικά κατοχυρωμένο αγαθό και δικαίωμα, η έλλειψή της δημιουργεί αξιοσημείωτα προβλήματα μέσα στην αλυσίδα του κοινωνικού πλαισίου.
Κ. Ν.: Υπάρχει μια άποψη που λέει ότι, η δική μας γενιά είναι μια χαμένη γενιά, μέσα στη μετριότητα του συστήματος, που κυριάρχησαν οι φούσκες στην οικονομία, η κλεπτοκρατία, η διαφθορά και εν πολλοίς η αναξιοκρατία. Πώς θα ήθελες να σχολιάσεις εσύ αυτή την εκτίμηση;
Σ. Κ.: Ως πολιτικός επιστήμων, αλλά και ως ευαισθητοποιημένος πολίτης και μέλος του κοινωνικού συνόλου, ασπάζομαι την αντίληψη ότι υφίσταται μετριότητα, αναξιοκρατία, πελατειακές σχέσεις και υπέρμετρη διαφθορά. Εν ολίγοις, υφίσταται κλίμα ευνοϊκό προς τη μετριότητα, εκθειάζοντας τη βλακεία, αν μου επιτρέπεται η έκφραση, τους μη μορφωμένους και καλλιεργημένους, αλλά και εκείνους της αρπαχτής, εκείνους που ζουν παρασιτικά εις βάρος άλλων που αγωνίζονται και ακόμα και σήμερα εξυπηρετούν προσωπικά συμφέροντα δίχως να νοιάζονται και ουσιαστικά, χωρίς να έχουν προσφέρει στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Το ζήτημα είναι ότι παρακολουθούμε ένα θεατρικό έργο με τρομερές σκηνοθετικές ελλείψεις και με την ουτοπική διάθεση ότι εμείς… όλοι εμείς συμμετείχαμε στην παραγωγή του… Την ώρα που κάθε λήψη αποφάσεων λαμβάνεται άνευ της δικής μας συγκαταβατικής διάθεσης, ή μάλλον έχει προγραμματιστεί, έχει εκτελεσθεί και κατόπιν μάς ζητείται η γνώμη μας.
Κ. Ν.: Κρίνοντας τη δράση της εφημερίδας, νιώθεις απλά ως ειδική συντάκτρια στη θεματική σου ή θεωρείς ότι συμμετέχεις σε ένα έντυπο δημοσιογραφίας πολιτών, όπως αυτό τουλάχιστον παρουσιάστηκε τελευταία στην εκδήλωση στο ξενοδοχείο Hilton;
Σ. Κ.: Η προσπάθεια που καταβάλλαμε στα πλαίσια της συμμετοχής μας σε αυτό το πρόγραμμα, υπό την επίβλεψη και καθοδήγηση του διευθυντού μας, κ. Τακτικού, μας αναβάθμισε δίνοντάς μας ρόλο στη δημοσιογραφία των πολιτών, προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε και να προσεγγίσουμε κάθε πτυχή και δράση του κοινωνικού ακτιβισμού. Κυρίως, υπήρξε καταλυτικός παράγων στην αποσόβηση της προσωπικής μας αδράνειας. Μέσω της μελέτης μας και της ζωντανής έρευνας, διδαχθήκαμε ότι πρέπει να αγωνιστούμε ακόμα και αν αυτό προϋποθέτει να αντιταχθούμε στην αδικία και στην ανισότητα που διέπει την κοινωνία μας, το τεράστιο τέρας της γραφειοκρατίας που έχει ισχυρή θέση λόγω της εξουσίας και του χρήματος που διαθέτει. Για να αλλάξουμε το αύριο, όσο ρομαντικό και αν ακούγεται, θα πρέπει να προσαρμοστούμε στο σήμερα, να εκτιμήσουμε τις δυνάμεις και τα πραγματικά δεδομένα μας και το πιο καίριο… να μην παραιτηθούμε! Γιατί ο πιο σημαντικός αγών είναι αυτός της επιβίωσης, αυτός της ζωής μας. Ωφέλιμο θα ήταν εν καιρώ κρίσης να συσπειρωθούμε, όχι με κριτήριο το ίδιον όφελος, αλλά με κριτήριο να σώσουμε την αξιοπρέπειά μας και να διασφαλίσουμε ένα βιώσιμο περιβάλλον. Εμείς, η νεολαία, θα μπορούσαμε να διαφοροποιηθούμε από τα λάθη των γονέων μας… και να ζήσουμε και εμείς με τα αγαθά που μας αναλογούν και σίγουρα η διασφάλιση εργασίας και κοινωνικής αποδοχής είναι ένα από αυτά.
Η στάση μας απέναντι στην εργασία και πώς να αξιοποιήσουμε κάθε ευκαιρία που μας δίδεται
Συνέντευξη της Σοφίας Κόκκαλη, Πολιτικού Επιστήμονα,
στην Κατερίνα Νάκου, Δημοσιογράφο
Κ. Ν.: Είσαι Πολιτικός Επιστήμων, είχες την ευκαιρία να εργαστείς ως συντάκτης στην ηλεκτρονική εφημερίδα «Social Activism Αθηνών» και έχεις διανύσει τον τέταρτο μήνα του πεντάμηνου προγράμματος. Τι έχεις αποκομίσει από αυτή την εμπειρία και πώς σκέφτεσαι να την αξιοποιήσεις;
Σ. Κ.: Η πρώτη εργασιακή εμπειρία κάθε νέου έχει ιδιαίτερη σημασία στην επαγγελματική του καριέρα. Θεωρώ ότι η πρακτική στην ηλεκτρονική εφημερίδα «Social Activism Αθηνών», ήταν μια ευκαιρία να εξασκήσουμε και να δοκιμάσουμε στην πράξη τις γνώσεις που διαθέταμε καθώς και να έρθουμε σε επαφή με τη «δημοσιογραφία των πολιτών». Να εξετάσουμε ενδελεχώς τα κοινωνικά θέματα και να αναλύσουμε με διαφορετικές μεθόδους τις πληροφορίες που συλλέξαμε από τη ζωντανή έρευνα που πραγματοποιήθηκε από τις συντακτικές ομάδες. Σημειωτέον δε, ότι η επαφή με σημαντικούς φορείς του Δήμου Αθηναίων καθώς και της Περιφέρειας Αττικής μάς έφερε πιο κοντά με τη σκληρή πραγματικότητα, της πόλης που βρίσκεται σε παρακμή και κρίση και η οποία κατά καιρούς είχε αύρα αίγλης, της όμορφης Αθήνας.
Κ. Ν.: Ποια ήταν τα θέματα που ανέπτυξες και δημοσίευσες ως άρθρα;
Σ. Κ.: Συμμετείχα ενεργά, στη θεσμική συντακτική ομάδα της εφημερίδας «Social Activism Αθηνών». Διανύοντας τον τέταρτο μήνα της πρακτικής άσκησης ανέπτυξα θέματα κοινωνικού ακτιβισμού, κοινωνικής οικονομίας και έξυπνων πρακτικών. Ένα μεγάλο μέρος της εργασίας μου αφορούσε τη συστηματική προώθηση των ηλεκτρονικών μας εφημερίδων, «Social Activism Αθηνών» και «Οίκοpress».
Κ. Ν.: Πώς νιώθεις ως συμμέτοχη συντελεστής μιας ομάδας η οποία δεν έχει να κάνει απλά μια οποιαδήποτε δουλειά, αλλά έχει να διαχειριστεί ζητήματα επικοινωνίας και χρηστικής ενημέρωσης;
Σ. Κ.: Η συμμετοχή σε μια τέτοια ομάδα, από μόνη της, αποτελεί σημαντικό παράγοντα. Η εργασία μας είναι πολύτιμη, διότι δε χανόμαστε στο όλον, αποτελούμε τη λεγόμενη δύναμη της μάζας, έχοντας ομαδικό πνεύμα και θέληση να μεταδώσουμε τις γνώσεις που έκαστος διαθέτει από την επιστήμη του. Ωστόσο, έγκειται ένα σημαντικό ζήτημα όσον αφορά τα σύγχρονα κοινωνικά δρώμενα, το οποίο ονομάζεται… ανεργία! Η ανεργία μαστίζει τη νεολαία, ούσα ψυχοφθόρα. Αξίζει να αναφέρουμε ότι, η ανεργία εντείνεται με αυτές τις παροδικές μορφές απασχόλησης. Οφείλουμε δε, να είμαστε ευγνώμονες για την εργασία που διαθέτουμε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα πρέπει να παραιτηθούμε από την προσπάθεια να δημιουργήσουμε τις καλύτερες συνθήκες για το μέλλον και να είμαστε σε θέση και επαρκώς προετοιμασμένοι να αδράξουμε τις ευκαιρίες και τις νέες προοπτικές που γεννά η οικονομική κρίση. Είναι βολικό να σπαταλάμε το χρόνο μας καταδικάζοντας τα κακώς κείμενα, αποστασιοποιούμενοι από το πρόβλημα και άνευ ποιοτικής και ουσιώδους εσωτερικής αναζήτησης και ενασχόλησης. Οι άνθρωποι θα πρέπει να κατανοήσουν ότι, η ανάπτυξη της προσαρμοστικότητας εξομαλύνει τα προβλήματα και συμβάλλει στη μη προσωπική μας τελμάτωση. Ευκαιρίες υπάρχουν, αρκεί να χρησιμοποιήσουμε εύστοχα τα εφόδιά μας και να ενεργοποιηθούμε και να ενημερωθούμε. Να μάθουμε να ξεβολευόμαστε, ώστε και η δικιά μας η γενιά να μην αφήσει κατεστραμμένη κληρονομιά στα παιδιά που θα μας διαδεχθούν στις επιστήμες που υπηρετούμε.
Κ. Ν.: Νιώθεις αδικημένη από τις συνθήκες που υπάρχουν στην Ελλάδα για τους πτυχιούχους και νέους επιστήμονες;
Σ. Κ.: Αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός, ότι οι νέοι πτυχιούχοι στην Ελλάδα ωθούνται είτε στη μετανάστευση, ώστε να αναζητήσουν την τύχη τους στα «ξένα», είτε στο περιθώριο απασχολούμενοι σε καθετί άλλο παρά το επιστημονικό πεδίο που καταρτίστηκαν. Ανατρέχοντας χρονολογικά παρατηρούμε, μετανάστευση εργατών, ανθρώπων δίχως μόρφωση. Στο 2013 πια, η μετανάστευση δεν είναι εργατών αλλά «μυαλών», νέων πτυχιούχων που δέχονται τις συνέπειες ενός συστήματος που δεν είναι σε θέση να τους απορροφήσει και να τους προσφέρει αυτά που θα έπρεπε να παρέχονται στα πλαίσια ενός κράτους δικαίου – πρόνοιας. Η διασφάλιση της εργασίας αποτελεί νόμιμο, συνταγματικά κατοχυρωμένο αγαθό και δικαίωμα, η έλλειψή της δημιουργεί αξιοσημείωτα προβλήματα μέσα στην αλυσίδα του κοινωνικού πλαισίου.
Κ. Ν.: Υπάρχει μια άποψη που λέει ότι, η δική μας γενιά είναι μια χαμένη γενιά, μέσα στη μετριότητα του συστήματος, που κυριάρχησαν οι φούσκες στην οικονομία, η κλεπτοκρατία, η διαφθορά και εν πολλοίς η αναξιοκρατία. Πώς θα ήθελες να σχολιάσεις εσύ αυτή την εκτίμηση;
Σ. Κ.: Ως πολιτικός επιστήμων, αλλά και ως ευαισθητοποιημένος πολίτης και μέλος του κοινωνικού συνόλου, ασπάζομαι την αντίληψη ότι υφίσταται μετριότητα, αναξιοκρατία, πελατειακές σχέσεις και υπέρμετρη διαφθορά. Εν ολίγοις, υφίσταται κλίμα ευνοϊκό προς τη μετριότητα, εκθειάζοντας τη βλακεία, αν μου επιτρέπεται η έκφραση, τους μη μορφωμένους και καλλιεργημένους, αλλά και εκείνους της αρπαχτής, εκείνους που ζουν παρασιτικά εις βάρος άλλων που αγωνίζονται και ακόμα και σήμερα εξυπηρετούν προσωπικά συμφέροντα δίχως να νοιάζονται και ουσιαστικά, χωρίς να έχουν προσφέρει στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Το ζήτημα είναι ότι παρακολουθούμε ένα θεατρικό έργο με τρομερές σκηνοθετικές ελλείψεις και με την ουτοπική διάθεση ότι εμείς… όλοι εμείς συμμετείχαμε στην παραγωγή του… Την ώρα που κάθε λήψη αποφάσεων λαμβάνεται άνευ της δικής μας συγκαταβατικής διάθεσης, ή μάλλον έχει προγραμματιστεί, έχει εκτελεσθεί και κατόπιν μάς ζητείται η γνώμη μας.
Κ. Ν.: Κρίνοντας τη δράση της εφημερίδας, νιώθεις απλά ως ειδική συντάκτρια στη θεματική σου ή θεωρείς ότι συμμετέχεις σε ένα έντυπο δημοσιογραφίας πολιτών, όπως αυτό τουλάχιστον παρουσιάστηκε τελευταία στην εκδήλωση στο ξενοδοχείο Hilton;
Σ. Κ.: Η προσπάθεια που καταβάλλαμε στα πλαίσια της συμμετοχής μας σε αυτό το πρόγραμμα, υπό την επίβλεψη και καθοδήγηση του διευθυντού μας, κ. Τακτικού, μας αναβάθμισε δίνοντάς μας ρόλο στη δημοσιογραφία των πολιτών, προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε και να προσεγγίσουμε κάθε πτυχή και δράση του κοινωνικού ακτιβισμού. Κυρίως, υπήρξε καταλυτικός παράγων στην αποσόβηση της προσωπικής μας αδράνειας. Μέσω της μελέτης μας και της ζωντανής έρευνας, διδαχθήκαμε ότι πρέπει να αγωνιστούμε ακόμα και αν αυτό προϋποθέτει να αντιταχθούμε στην αδικία και στην ανισότητα που διέπει την κοινωνία μας, το τεράστιο τέρας της γραφειοκρατίας που έχει ισχυρή θέση λόγω της εξουσίας και του χρήματος που διαθέτει. Για να αλλάξουμε το αύριο, όσο ρομαντικό και αν ακούγεται, θα πρέπει να προσαρμοστούμε στο σήμερα, να εκτιμήσουμε τις δυνάμεις και τα πραγματικά δεδομένα μας και το πιο καίριο… να μην παραιτηθούμε! Γιατί ο πιο σημαντικός αγών είναι αυτός της επιβίωσης, αυτός της ζωής μας. Ωφέλιμο θα ήταν εν καιρώ κρίσης να συσπειρωθούμε, όχι με κριτήριο το ίδιον όφελος, αλλά με κριτήριο να σώσουμε την αξιοπρέπειά μας και να διασφαλίσουμε ένα βιώσιμο περιβάλλον. Εμείς, η νεολαία, θα μπορούσαμε να διαφοροποιηθούμε από τα λάθη των γονέων μας… και να ζήσουμε και εμείς με τα αγαθά που μας αναλογούν και σίγουρα η διασφάλιση εργασίας και κοινωνικής αποδοχής είναι ένα από αυτά.
