Γράφει ο Νίκος Γκέκας,
Δημοσιογράφος
Σε μία χώρα όπου υπάρχει 26% ανεργία και το 30% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας είναι απολύτως φυσιολογικό να υπάρχει δυσαρέσκεια και αγανάκτηση. Μία αγανάκτηση απολύτως δικαιολογημένη, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο μέσος πολίτης αυτής της χώρας δεν μπορεί πλέον όχι να έχει καλό επίπεδο διαβίωσης, αλλά ούτε καν να επιβιώσει.
Όμως, από αυτό το σημείο της δικαιολογημένης αγανάκτησης μέχρι το σημείο του απόλυτου μηδενισμού υπάρχει μεγάλη απόσταση. Η γενίκευση ήταν και είναι κακός σύμβουλος και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα και στη χώρα μας, όπου «ξερά και χλωρά» καίγονται μαζί χωρίς το παραμικρό διαχωρισμό στο πλαίσιο του «όλοι φταίνε».
Είναι όμως έτσι; Γιατί εντάξει, είναι απολύτως φυσιολογικό και δίκαιο να κατηγορεί κάποιος το κράτος για τις πολιτικές που ακολουθεί ή την Ευρωπαϊκή Ένωση για τη μυωπική νεοφιλελεύθερη οπτική της, αλλά για αυτά τα λάθη φταίνε οι ΜΚΟ;
Ο ρόλος των ΜΚΟ ήταν και είναι να προωθήσουν τον εθελοντισμό και τη κοινωνική οικονομία στην ελληνική κοινωνία, μέσω των προγραμμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όπως, λοιπόν, καταλαβαίνετε ο ρόλος των ΜΚΟ δεν είναι να λύσουν το πρόβλημα της ανεργίας στη χώρα, ούτε να υποκαταστήσουν τον ιδιωτικό τομέα, αλλά να δημιουργήσουν μέσω της μαθητείας των ωφελούμενων προϋποθέσεις επενδύσεων και δημιουργίας επιχειρήσεων, κατά συνέπεια είναι άδικο να κατηγορούμε τις ΜΚΟ για λάθη κεντρικής πολιτικής.
Οι ΜΚΟ προσφέρουν στους ωφελούμενους που είναι άνεργοι (ας μην το ξεχνάμε αυτό) μία οικονομική ανάσα και παράλληλα κάποια πρακτική εμπειρία πάνω στο αντικείμενο που έχουν σπουδάσει. Τώρα, εάν υπάρχουν και κάποιες ΜΚΟ που εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους, αποτελούν σίγουρα την εξαίρεση και όχι το κανόνα.
Επιπρόσθετα ας μη λησμονούμε πως για το ακανθώδες ζήτημα της πληρωμής των ωφελούμενων στα προγράμματα, η ευθύνη βαραίνει κατά κύριο λόγο το αρμόδιο Υπουργείο και όχι τις ΜΚΟ.
Χαρακτηριστικό των παραπάνω, είναι το γεγονός ότι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στη συντριπτική πλειοψηφία τους, όταν αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα είτε πληρωμής, είτε ασφάλισης, είτε ενσήμων προβαίνουν σε κινητοποιήσεις ενάντια στο Υπουργείο και όχι ενάντια στην οργάνωση, η οποία τους έχει προσλάβει.
Ας αναζητήσουμε λοιπόν τους υπαίτιους των κοινωνικοοικονομικών προβλημάτων σε αυτούς που πραγματικά φταίνε, χωρίς να ψάχνουμε εξιλαστήρια θύματα στις ΜΚΟ. Οι ΜΚΟ είναι σύμμαχοι των εργαζομένων και της κοινωνίας και σε καμία περίπτωση εχθροί.
