Επειδή η κοινωνική οικονομία αναγνωρίζεται ως μια πραγματικότητα από την «ομοσπονδιακή» Ευρώπη και ενισχύεται οικονομικά για την ανάπτυξή της με συγκεκριμένα προγράμματα και επιδοτήσεις -όπως γίνεται βέβαια και στον ιδιωτικό τομέα- υπάρχουν και οι εθνικοκεντρικές δυνάμεις του πολιτικού συστήματος που την αντιμετωπίζουν εχθρικά.
Αυτοί είναι, οι κρατιστές και οι λαϊκιστές οι οποίοι αντιστρατεύονται την κοινωνική οικονομία διότι τη θεωρούν ότι υποκαθιστά το κράτος πρόνοιας και ότι η ενίσχυσή της μειώνει το μέγεθος των προνομίων των δημοσίων υπαλλήλων.
Άλλοι πιο φιλελεύθεροι και καιροσκόποι δέχονται θετικά την ενίσχυση της κοινωνικής οικονομίας αλλά υπό τον έλεγχο των ιδιωτικών επιχειρήσεων και πολλές φορές ως παρακλάδι μεγάλων επιχειρήσεων.
Αυτά συμβαίνουν διότι οι κοινωνικές επιχειρήσεις συνήθως ως μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί έχουν το προνόμιο των κοινοτικών επιχορηγήσεων ή το προνόμιο του αφορολόγητου κύκλου εργασιών.
Έτσι, ξεκινά και εξελίσσεται η λαθροχειρία στο όνομα της κοινωνικής οικονομίας -με διασταλτικές ερμηνείες για τους σκοπούς της- από γραφειοκράτες σε θέσεις-κλειδιά και «επιχειρηματίες» που στήνουν επιχειρήσεις με σκοπό την εφαρμογή των συγκεκριμένων κοινοτικών πόρων.
Κι αυτό συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό σε χώρες όπως η Ελλάδα, όπου οι οργανώσεις της κοινωνίας πολιτών είναι κατακερματισμένες, ασυντόνιστες και μέσα στην άγνοια και τη σύγχυση για το θεσμικό πλαίσιο της Ευρώπης. Φυσικά, οι συνθήκες αυτές ευνοούν τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ, που θέλουν να ελέγχουν κι αυτό το χώρο που ανάμεσά τους βρίσκονται ιδρύματα τραπεζών και επιχειρηματικών ομίλων.
Για να διαυγάσουμε, λοιπόν, τι είναι και τι δεν είναι κοινωνική οικονομία, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ποιος είναι ο σκοπός, ποιοι οι συντελεστές, ποιες μορφές κοινωνικών επιχειρήσεων εξυπηρετούν αυτό το σκοπό και ποιοι μπορεί να είναι οι συμπράττοντες.
Καταρχήν, συμπράττοντες μπορεί να είναι όλοι. Το κράτος, οι δήμοι, οι επιχειρήσεις, τα επιμελητήρια και οι συνδικαλιστές. Δεν μπορεί να είναι όμως αυτοί οι φορείς της κοινωνικής οικονομίας.
Οι δήμοι μπορεί να είναι πρωταγωνιστές στην ανάπτυξη της κοινωνικής οικονομίας. Αυτό γίνεται και συντελείται σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο όπου αναπτύσσουν δράσεις κοινωνικής οικονομίας και κοινωνικών επιχειρήσεων, προσφέροντας ουσιαστικές λύσεις στην αντιμετώπιση της φτώχειας και της ανεργίας, όντας οι περισσότερο δημοφιλείς συγκριτικά με τους «παραδοσιακούς ρουσφετολόγους». Κλειδί προς αυτή την κατεύθυνση είναι οι «Κοινωνικές Αναπτυξιακές Συμπράξεις» με τις οργανώσεις της κοινωνίας πολιτών, επιμελητήρια, συνεταιρισμούς και τοπικές επαγγελματικές ενώσεις και σωματεία.
Οι συντελεστές ανάπτυξης της κοινωνικής οικονομίας είναι ενδεικτικά οι εξής:
- Η τοπική αυτοδιοίκηση.
- Οι οργανώσεις της κοινωνίας πολιτών και όλοι οι μη κερδοσκοπικοί φορείς.
- Οι συνεταιρισμοί.
- Οι χορηγοί.
- Η εκκλησία και διάφορες κοινότητες.
Πηγή: socialactivism.gr