Καταρχήν, η ανάπτυξη και η αντιμετώπιση της φτώχειας αποτελούν δύο έννοιες οι οποίες δε συμβαδίζουν πάντοτε. Ενδέχεται να έχουμε ανάπτυξη σε κάποιους τομείς, ακόμη και υπερανάπτυξη και ταυτόχρονα να έχουμε φτώχεια.
Άλλωστε, η μεγάλη ανάπτυξη των τελευταίων 30 ετών έφερε διόγκωση της παγκόσμιας φτώχειας. Παρόλα τα τεχνολογικά μέσα τα οποία διευκολύνουν τον άνθρωπο μειώνοντας τον κόπο και πολλαπλασιάζοντας την παραγωγή, η συγκέντρωση του πλούτου σε λίγα χέρια μέσω της ανάπτυξης περιόρισε την ανάπτυξη στο χαμηλό, πολλές φορές τοπικό επίπεδο, την αλληλέγγυα οικονομία που υπήρχε παραδοσιακά στις τοπικές κοινωνίες, εξαφάνισε τοπικούς πόρους και έσυρε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού στη φτώχεια. Παραδοσιακές αγροτικές κοινωνίες αγωνίζονταν να επιβιώσουν.
Σήμερα, υπάρχουν περιοχές όπου μετά από μία βίαιη εκβιομηχάνιση και στα πλαίσια του παγκόσμιου ανταγωνισμού καταλήγουν στην ανεργία και έχουν χάσει τις πατρογονικές τους εστίες των αγροτικών καλλιεργειών, με αποτέλεσμα να έχουμε αυτή την τεράστια διόγκωση των νεόπτωχων στα μεγάλα αστικά κέντρα. Επομένως, ανάπτυξη δε σημαίνει καταπολέμηση της φτώχειας.
Χρειαζόμαστε ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης το οποίο ως επίκεντρο θα έχει την ανάπτυξη των ανθρώπινων πόρων, τον ίδιο τον άνθρωπο δηλαδή. Το μοντέλο αυτό αποτελούν η κοινωνική οικονομία και η πραγματική οικονομία. Η οικονομία που στοχεύει να παράγει πραγματικά αγαθά και υπηρεσίες και όχι η οικονομία του τζόγου.
Βέβαια, η αγορά έχει τη δική της δυναμική στην ανάπτυξη διότι συγκεντρώνει κεφάλαια. Οι τράπεζες και ο καπιταλισμός, ως έννοια, έχουν μία δημιουργική αρχικά και ως ένα βαθμό συμβολή στην αντιμετώπιση της φτώχειας. Όταν όμως λειτουργούν ανεξέλεγκτα, συγκεντρωτικά και μονοπωλιακά, μετά από ένα στάδιο, από τη μία πλευρά δημιουργούν πολύ πλούτο και από την άλλη φτώχεια.
Επομένως, χρειάζεται ένα μοντέλο ανάπτυξης που θα βασίζεται στην επιστήμη καταπολέμησης της φτώχειας και όχι στην επιστήμη της κερδοσκοπίας, και αυτό είναι η κοινωνική οικονομία με άλλα λόγια. Η επιστήμη αντιμετώπισης της φτώχειας. Όσο οι κοινωνίες αφυπνίζονται, αυτοπροσδιορίζονται και αυτονομούνται σε σχέση με τις εξουσίες που εξυπηρετούν μόνο τις διευθυντικές, ολιγαρχικές οικονομικές ελίτ, όσο οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών αναπτύσσουν τις τοπικές δυνατότητες και τους τοπικούς πόρους και αντιμετωπίζουν την ανεργία με μετρήσιμα αποτελέσματα, τότε υπάρχει πραγματικά ελπίδα.
Το ζητούμενο είναι, να το συνειδητοποιήσουν όσο το δυνατό μεγαλύτερο πλήθος ανθρώπων και να αποτελέσουν το μοχλό του διαφορετικού τούτου τρόπου ανάπτυξης.
Πηγή: socialactivism.gr
