Αναδημοσίευση από lifo.gr
του Δημήτρη Ρηγόπουλου
Πόσες φορές ακόμα πρέπει οι Αθηναίοι να κυκλοφορήσουν ανάμεσα σε λόφους από σκουπίδια για να λυθεί το θέμα;
Η Αθήνα πνίγεται στα σκουπίδια για τρεις, συνήθως, λόγους. Πρώτον, όταν απεργούν οι υπάλληλοι της Καθαριότητας. Δεύτερον, όταν απεργούν οι εργαζόμενοι στη Χωματερή των Λιοσίων. Τρίτον, όταν η χωματερή παρουσιάζει φαινόμενα κορεσμού και δεν μπορεί να δεχτεί επιπλέον όγκους απορριμμάτων.
Αυτήν τη φορά πρωτοτυπήσαμε. Επισήμως, οι εργαζόμενοι δεν ήταν σε απεργία. Τουλάχιστον, όχι όλες αυτές τις ημέρες που βλέπετε σκουπίδια κάτω από το σπίτι σας. Ο συνδικαλιστικός φορέας των δημοτικών υπαλλήλων (η γνωστή ΠΟΕ ΟΤΑ), αντιδρώντας στην εφαρμογή του μέτρου της διαθεσιμότητας, προχώρησε σε καταλήψεις δημοτικών επιχειρήσεων και υποδομών. Ανάμεσά τους και το αμαξοστάσιο της Ιεράς Οδού, εκεί δηλαδή όπου σταθμεύει ο στόλος των απορριμματοφόρων. Η κατάληψη θεωρητικά συνεχιζόταν μέχρι την ημέρα που γραφόντουσαν αυτές οι γραμμές (Τρίτη), ωστόσο απορριμματοφόρα κυκλοφορούσαν. Αλλά όποιος ζει στην Αθήνα (κέντρο και γειτονιές), καταλάβαινε ότι υπήρχε σοβαρό πρόβλημα, ακόμα και αν τα δελτία ειδήσεων δεν έπαιζαν το θέμα. Στην πραγματικότητα, η Υπηρεσία Καθαριότητας του Δήμου Αθηναίων υπολειτουργούσε, κάνοντας επί της ουσίας τη μισή δουλειά. Έτσι, μπορεί το ένα τετράγωνο να ήταν καθαρό και το άλλο να έζεχνε. Η κατάσταση άρχισε να ομαλοποιείται από το Σάββατο το πρωί, όταν όλα τα οχήματα βγήκαν στους δρόμους. Εμείς δεν μπορούσαμε να το καταλάβουμε αμέσως, γιατί συνεχίζαμε να βλέπουμε σκουπίδια. Αλλά ήταν σαφές ότι το πανό που έγραφε «κατάληψη» και βρισκόταν στην πύλη του αμαξοστασίου είχε πια μόνο διακοσμητικό χαρακτήρα. Αυτήν τη φορά το πρόβλημα δεν ήταν μια αποφασιστική απεργιακή κινητοποίηση αλλά οι πολλές και συχνές στάσεις εργασίας, με αποτέλεσμα να χάνεται σε ημερήσια βάση ένα γεμάτο τετράωρο κανονικής εργασίας. Αν σήμερα οι εργαζόμενοι στην Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν αποφασίσουν νέο κύκλο κινητοποιήσεων, η Αθήνα θα είναι καθαρή την ημέρα που έχετε στα χέρια σας τη LifO. Κάθε νέα απεργιακή κινητοποίηση στον τομέα της καθαριότητας ανεβάζει τον ήδη επιβαρυμένο δείκτη δυσφορίας των πολιτών και ανοίγει ξανά και ξανά τη συζήτηση γι’ αυτό που φοβούνται περισσότερο οι συνδικαλιστές της ΠΟΕ ΟΤΑ: το ενδεχόμενο ιδιωτικοποίησης της υπηρεσίας. Πριν από λίγες ημέρες ο τέως αντιδήμαρχος Δημοτικής Αστυνομίας και δημοτικός σύμβουλος με τη φιλελεύθερων αποχρώσεων δημοτική παράταξη «Πορτοκαλί», κ. Τάσος Αβραντίνης, τάχθηκε με άρθρο του στην «Καθημερινή» αναφανδόν υπέρ της ιδιωτικοποίησης, κάνοντας λόγο για όργιο σπατάλης. Πριν από την κρίση και τα μνημόνια (2010), υποστήριζε ο κ. Αβραντίνης, ο μέσος ετήσιος μισθός του μόνιμου υπαλλήλου της Διεύθυνσης Καθαριότητας ανερχόταν περίπου στο ποσό των 38.200 ευρώ ή, μηνιαίως, σε 3.183 ευρώ (εννοείται, μεικτά). Σήμερα, πάντα σύμφωνα με τον ίδιο, ο μέσος ετήσιος μισθός του μόνιμου υπαλλήλου της Διεύθυνσης Καθαριότητας του Δήμου Αθηναίων (συμπεριλαμβανομένων ασφαλιστικών εισφορών και υπερωριακής αμοιβής) έχει πέσει στα 23.595 ευρώ ή, μηνιαίως, σε 1.966 ευρώ. Στη Διεύθυνση Καθαριότητας θεωρούν τις εκτιμήσεις του κ. Αβραντίνη υπερβολικές, κατεβάζοντας το ποσό στα επίπεδα των 1.100- 1.200 ευρώ καθαρά. Καθόλου λίγα, φυσικά, αν τα συγκρίνουμε αναλογικά με τις σημερινές αμοιβές των δασκάλων, των καθηγητών ή των νοσηλευτών στα νοσοκομεία. Πάντως, στον Δήμο παραδέχονται ότι πριν από τις περικοπές των τελευταίων δύο ετών το κόστος της μισθοδοσίας ήταν πολύ υψηλό. Όσο για τον αριθμό των εργαζομένων, έχει «μειωθεί» στους 2.400, ενώ προεξοφλείται κύμα συνταξιοδοτήσεων τους επόμενους μήνες. Ως προς το μέτρο της διαθεσιμότητας, ο Δήμος Αθηναίων και η Διεύθυνση Καθαριότητας πλήττονται σε μικρό βαθμό. Σε σύνολο περίπου 9.000 εργαζομένων προβλέπεται να ενταχθούν στο νέο καθεστώς 109 εργαζόμενοι αορίστου χρόνου, ενώ από τους 2.400 της Καθαριότητας το ίδιο μέτρο αφορά 2 υπαλλήλους. Το πρόβλημα με τις διαδοχικές απεργίες στον τομέα της καθαριότητας δεν είναι μόνο αισθητικό ή δημόσιας υγείας. Όταν ένας μάλλον καλοπληρωμένος κλάδος δημόσιων υπαλλήλων καταφεύγει αρκετά συχνά σε απεργίες με υψηλό κοινωνικό κόστος, μήπως κλείνει, άθελά του, το μάτι σε μια μέχρι πριν από λίγο καιρό εντελώς θεωρητική συζήτηση; Αν δίναμε, δηλαδή, τα σκουπίδια σε ιδιώτες, μήπως κάναμε την ίδια δουλειά πολύ φθηνότερα και ξενοιάζαμε οριστικά με τις απεργίες;
Πηγή: www.lifo.gr
