Αναδημοσίευση από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Ημερομηνία δημοσίευσης 10/01/2014
Αρκετές από τις επιδοτήσεις, τότε που το κοινοτικό χρήμα έρρεε χωρίς πολλές διατυπώσεις και κάθε μικρό ή μεγάλο σχέδιο για ανάπτυξη εγκρινόταν, έγιναν -ως γνωστόν- «καπνός». Αφορούσαν ένα ευρύτατο πεδίο δραστηριοτήτων. Αναστήλωση παραδοσιακών σπιτιών για να «δουλέψουν» ως ξενώνες, ορισμένοι από τους οποίους «λειτούργησαν» τελικά ως εξοχικά (όπως αποδείχθηκε, το έκαναν απαξάπαντες, κοινοί θνητοί και μη), αγορά νέου εξοπλισμού σε επιχειρήσεις, σεμινάρια, βιοτεχνίες, εργαστήρια, μικρά και μεγαλύτερα έργα. Στην αρχή οι ενδιαφερόμενοι ήταν λίγοι, στη συνέχεια όλο και περισσότεροι καμώνονταν τους επίδοξους επιχειρηματίες, συνέτασσαν πρότζεκτ, υπέβαλλαν προτάσεις και ονειρεύονταν το μεγάλο φαγοπότι. Μέχρι και ιερωμένοι μπήκαν στον πειρασμό. Πρόσφατα το ΣΔΟΕ ανακάλυψε επιδότηση 270.000 ευρώ για εργασίες σε μονή της Κρήτης, οι οποίες δεν έγιναν ποτέ.
Σημαντικό μερίδιο στις «μαϊμού» επιδοτήσεις έχουν οι αγροτικές. Κάθε χρόνο ζητείται από την Ε.Ε. να επιστραφούν παρατύπως εισπραχθέντα χρήματα και αχρεωστήτως καταβληθέντα ποσά (συνολικά, περί τα 250 εκατ.) και κάθε χρόνο υποβάλλονται «φουσκωμένα» στοιχεία. Μία από τις πιο διασκεδαστικές ιστορίες είναι τα άλογα της Λάρισας. Οταν με την ψηφιοποίηση του νομού διαπιστώθηκε ότι ορισμένες «καλλιεργήσιμες» ενότητες ήταν τελικά βοσκότοποι ή δημόσιες εκτάσεις, μόνο κατ όνομα καλλιεργητές π.χ. κριθαριού ή βαμβακιού δήλωσαν ότι στις εκτάσεις αυτές εξέτρεφαν άλογα και με τον τρόπο αυτό έλαβαν και πάλι επιδότηση το 2009 εμφανίστηκαν αίφνης στον νόμο 400 εκτροφείς αλόγων.
Δεν λέμε, η εισροή των κοινοτικών χρημάτων ανέβασε το βιοτικό επίπεδο, ωστόσο λίγα ορθοπόδησαν ουσιαστικά, λίγα αναδιοργανώθηκαν σε γερή βάση. Οι αγρότες εθίστηκαν στις επιδοτήσεις, οι επαγγελματίες στο εύκολο χρήμα. Τα επιδοτούμενα προγράμματα έγιναν ένα θολό πεδίο, όπου κάποιοι έχωναν τα χέρια άδεια και τα έβγαζαν γεμάτα· ένα κοινό «έγκλημα», απολυμασμένο από τη συλλογική χρήση («δεν έκανε κάτι κακό ο Λιάπης, όλοι εδώ το ίδιο έκαναν» είχε πει προ ημερών κάτοικος της Ευρυτανίας. «Εκανα ό,τι και οι υπόλοιποι» είχε δικαιολογηθεί προ ετών άλλος πρώην υπουργός με αυθαίρετο στη ζώνη προστασίας Υμηττού). Οταν στην αυθαιρεσία συμμετέχουν πολλοί, δεν νοείται αυθαιρεσία, ακόμη κι αν υπάρχει ζημία. Αλλά ποιος νοιάζεται για το ευρωπαϊκό χρήμα. Εδώ πολλοί δεν νοιάζονταν για το ελληνικό χρήμα. Οι συναλλαγές με το Δημόσιο αποτελούσαν ευκαιρία για λαφυραγωγία· η διαχείριση των κοινών σήμαινε ασφαλή εισοδήματα. Και όσο συντηρούνταν η κυριαρχία των τυχοδιωκτών, τόσο οι πολίτες εξοικειώνονταν με την κυνική προσέγγιση του ατομικού συμφέροντος και η κοινωνική αποσύνθεση διευρυνόταν.
Το Δημόσιο δεν ήταν εμπεδωμένο στις συνειδήσεις ως κοινό κτήμα. Πληγώνει βαθιά η ένδειξη ότι στο βάθος δεν έχουν αλλάξει πολλά, ότι η διαφθορά, στις οδυνηρές ημέρες της άμυνας, της συλλογής δυνάμεων, της μάχης για επιβίωση, δεν έπεσε σαν νεκρό λέπι από ένα υγιές σώμα, αλλά ακόμη το πολιορκεί, το καταδυναστεύει, το πολτοποιεί…
Πηγή