Λαμβάνοντας υπόψη τα πραγματικά δεδομένα και τις τάσεις που επικρατούν παγκοσμίως, το θεσμικό ρόλο τον οποίο δύναται να διαδραματίσει η κοινωνική οικονομία στην αντιμετώπιση της ανεργίας και της φτώχειας στην Ελλάδα, ο σχεδιασμός μπορεί να γίνει με τους όρους που αναφέρονται στη συνέχεια.
Αυτό που πρέπει να οριστεί, εξαρχής, είναι ότι ένας μηχανισμός δικτύωσης και οργάνωσης οφείλει να εξυπηρετεί το σύνθετο έργο της κινητοποίησης των ανθρώπινων πόρων και της δικτύωσης των κοινωνικών επιχειρήσεων από όλες τις πλευρές – πολίτες, καταναλωτές, επαγγελματίες, παραγωγούς, κοινωνικούς φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Παράλληλα, η κινητικότητα όλων των συντελεστών της κοινωνικής οικονομίας συντελεί στη συγκρότηση κοινωνικού κεφαλαίου, στη συγκέντρωση επενδυτικού κεφαλαίου και στη διάχυση γνώσης με τελικό στόχο την ενδυνάμωση της κοινωνικής επιχειρηματικότητας.
Με αυτή την έννοια μπορεί η σύνθεση του κοινωνικού κεφαλαίου που σημαίνει κοινωνική ευθύνη – συνεργασία και υψηλή συνειδητότητα στη διαχείριση των ανθρώπινων πόρων να θεωρηθεί η βάση και ο κινητήριος μοχλός της επιτυχίας ενός στρατηγικού σχεδίου και μηχανισμού στήριξης της κοινωνικής οικονομίας και των Κοιν.Σ.Επ. στην Ελλάδα.
Με αυτόν τον τρόπο μόνο μπορεί να ενισχυθεί η διεύρυνση της συμμετοχικότητας στις κοινωνικές επιχειρήσεις και στην παραγωγή. Επίσης, με αυτό τον τρόπο μπορούν να προβληθούν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα και να δημιουργηθούν κίνητρα για την κοινωνική επιχειρηματικότητα σε τομείς που παραμένουν αδρανείς.
Με το σκεπτικό ότι κοινωνική επιχειρηματικότητα χωρίς την ανάπτυξη ενός νέου επιχειρηματικού υποκειμένου δε γίνεται να αναπτυχθεί και το υποκείμενο αυτό δεν μπορεί να υποκατασταθεί κατά πλειοψηφικό ποσοστό από φορείς άλλου σκοπού, κρατικές, δημοτικές και ιδιωτικές επιχειρήσεις, τα κίνητρα πρέπει να αναζητηθούν από τη διαύγαση των σχέσεων μεταξύ κοινωνικής επιχείρησης και συμπραττόντων εταίρων.
Το προφίλ του κοινωνικού επιχειρηματία διαφέρει στα κίνητρα και τους στόχους από το προφίλ του συμβατικού επιχειρηματία κι αυτό πρέπει να αναδειχθεί, καθώς και τα ηθικά κίνητρα του κοινωνικού επιχειρηματία.
Το υποκείμενο της επιχειρηματικότητας σ’ αυτό τον τομέα δεν μπορεί να είναι παρά οι συνεταιριστές, τα ιδρύματα, οι συλλογικοί κοινωνικοί φορείς και όλοι όσοι είναι διατεθιμένοι να επενδύουν σε μη κερδοσκοπικούς σκοπούς.
Είναι απαραίτητη λοιπόν η σαφής διάκριση μεταξύ κυρίων δικαιούχων προγραμμάτων κοινωνικής οικονομίας και των άλλων συμβαλλομένων εταίρων από τον πρώτο και δεύτερο τομέα. Κι αυτό είναι ένα σοβαρό θεσμικό πρόβλημα στην Ελλάδα.
Πηγή: socialactivism.gr
